சுந்தர் வெளியே வந்த கதை

இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பு என் அம்மாவிடம் நான் “அதிகாரப்பூர்வமாக” வெளியே வந்தேன். நான் “அதிகாரபூர்வமாக” என்று குறிப்பிடுவது ஏன் என்றால், சில பல காரணங்களால் எனது பால் ஈர்ப்பை பற்றி அம்மாவிற்கு முன்னாடியே தெரிந்திருக்கும் என்று எனக்கு ஒரு சந்தேகம். நாங்கள் இதை பற்றி நேரடியாக பேசியதில்லையென்றாலும் அவளுக்கு ஏதோ தெரியும் என்றது என் உள்ளுணர்வு.

கடிதம், போன், ஈ மெயில் இவற்றில் வெளியே வருவதை விட, அம்மாவிடம் நேரில் வெளியே வரவேண்டும் என்பது தான் என் விருப்பம். நான் இந்தியாவை விட்டு வந்து மூன்று ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டது, அம்மாவோ தன் ஆசிரிய பணியிலிருந்து விடுமுறை எடுத்து என்னை வந்து அமெரிக்காவில் பார்ப்பது என்பது நடக்கிற காரியமாக இல்லை.

இதனால் என் வெளியே வருதல் தாமதமாகிகொண்டேபோனது. ஒரு புறம் நான் மற்ற எல்லாரிடமும் வெளியே வந்துகொண்டிருந்தேன், மறுபுறம் நான் மிகவும் நேசிக்கும் ( வேலுவிற்கு பிறகு ) என் அம்மாவிடம் எனது பால் ஈர்ப்பை பகிர்ந்துகொள்ளமுடியவில்லை. இதனால் நாளுக்கு நாள் எனக்கு பொறுமை குறைந்துகொண்டேபோனது.

இந்த போராட்டதிருக்கு நடுவே மூவன்பிக் (எம்.பி) இணைய குழுவில் பலர் தாங்கள் வெளியே வந்ததை பற்றி ஈ மெயில் அனுப்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவற்றை படிக்க படிக்க எனக்கு நானும் அம்மாவிடம் வெளியே வரவேண்டும் என்ற எண்ணம் அதிகரித்துக்கொண்டே போனது ( ஸ்ரீ, பிரவீன்! உங்கள் இருவரின் வெளியே வந்த கதைகள் எனக்கு மிகப்பெரிய உந்துதல்) . நானும் என் அம்மாவை நேரே பார்க்க காத்துக்கொண்டிருக்காமல் தொலைதொடர்பு மூலமாக வெளியே வர முடிவு செய்தேன். ( என்ன சொல்வது, எப்படி சொல்வது என்று இன்னமும் முடிவு செய்யவில்லை).

அதற்கு அடுத்த வாரம் நான் வேலுவை பார்க்க அவன் ஊருக்கு போயிருந்தேன். எப்பொழுதும் போல சனி ஞாயிறு அம்மாவுக்கு போன் செய்தேன். வழக்கமான விசாரிப்புகளுக்கு பிறகு, எங்கள் உரையாடல் “ஆடோக்ராப்” தமிழ் திரைபடத்தை பற்றி திரும்பியது. (நான் சில நாட்களுக்கு முன்புதான் அந்த படத்தை பார்த்திருந்தேன்). எனக்கு படம் பிடித்திருந்தது என்றும் நன்றாக “சைட்” அடித்தேன் என்றும் அம்மாவிடம் சொன்னேன்.

அம்மா கேட்டாள் “யாரு அந்த மலையாள பெண்ணையா ?”
“இல்ல மா ”
“ஸ்னேஹாவை யா ?”
நான் பொறுமை இழந்தேன் “எம்மா … பொண்ணுங்கள தான் “சைட்” அடிக்கனுமா..”
மறுமுனையில் கொஞ்ச நேரம் நிசப்தம். பின்பு தயங்கியவாறே அம்மா கேட்டாள்..
“சுந்தர்…நீ பசங்கள பத்தி பேசறயா?”
அப்பாடா! என்று நான் பெருமூச்சு விட்டேன் “ஆமாம் மா ….எனக்கு பசங்க மேல தான் ஈர்ப்பு..பொண்ணுங்க மேல இல்லை ..”
(ஆம்.. சேரனின் திறமைக்கும் அழகிற்கும் நான் ரகசிய விசிறி )
எதிர்பார்த்தது போல் அம்மா கேட்டாள் ” உனக்கு கண்டிப்பா தெரியுமா?”

“தெரியும் மா ” என்றவன் பள்ளிகூட நாட்களில் என்னுடன் படித்த இரண்டு நண்பர்களை பற்றி சொன்னேன். “உனக்கு அவர்களை நியாபகம் இருக்கிறதா.. அவர்கள் மேல் இருந்த நெருக்கம் வெறும் நட்பு மட்டும் இல்லை அவர்கள் மேல் எனக்கு இருந்தது காதல். எனக்கு அப்பொழுது இது புரியவில்லை.. இப்பொழுது யோசித்து பார்த்தால் எனக்கு அவர்களை பார்க்கும்பொழுதெல்லாம் ஏன் என் வயிற்றில் பட்டாம்பூச்சி பறந்தது என்று புரிகிறது”
சற்று சங்கடமாய் சிரித்தாள் அம்மா.
“உனக்கு என்னை பத்தி தெரியும்மா.. தீவீரமா யோசிக்காம நான் எதையும் சொல்ல மாட்டேன்” என்று தொடர்ந்தவன் உணர்ச்சி பொங்க அம்மாவிடம் பல விஷயங்களை பற்றி நிறுத்தாமல் பேசினேன். அம்மாவும் பொறுமையாகக் கேட்டாள். எனது இந்த தன் பால் ஈர்ப்பினால் எனக்குள் இருக்கும் பயம், நிராகரிக்கபடுவோமோ என்கிற கவலை, சங்கடங்கள், வெளியே வருதல், எனது முந்தய காதல்கள், இன்றைய காதல், 377 சட்டம், ஹெச். ஐ. வி என்று பல விஷயங்கள்.(யோசித்து பார்த்தால் ஒரே நேரத்தில் இத்தனை விஷயத்தையும் சொல்லியிருக்க வேண்டாம் என்று தோன்றுகிறது).

இதையெல்லாம் கேட்ட பிறகு அம்மா சொன்னது இது..
” நீ சொல்வதில் பல விஷயங்கள் எனக்கு புதுசு. என்னவானாலும் உன் மேல் இருக்கும் அன்பு எனக்கு சிறிதும் குறையாது.இதையெல்லாம் அனுபவித்த பொழுது நீ என்னிடம் மனம்திறந்து பேச முடியவில்லையே..எனக்கென்னவோ நான் ஒரு நல்ல தாயாக இல்லையோ என்று தோன்றுகிறது”

அதை கேட்டு நான் மனம் இளகி போனேன்.

அந்த நாளிலிருந்து இந்தியாவிலிருக்கும் என் தம்பி அடிக்கடி என் அம்மாவுடன் இதை பற்றி பேசுகிறான். இது அவளுக்கு உதவியாக இருக்கிறது. என் அம்மாவிருக்கு இருக்கும் கவலைகள்..
(1) தன மகனிற்கு ஒரு ஆதரவு தேவைப்பட்ட பொழுது, தன்னால் இருக்க முடியவில்லையே என்பது
(2) 377 சட்டமும் அதன் விளைவுகளும் ( இந்தியாவிற்கு திரும்பி வராதே. அமெரிக்காவிலேயே சந்தோஷமாக இரு!!)
(3) அப்பாவிடம் எப்படி இந்த விஷயத்தை சொல்வது.

வயதான பிறகு என் மகனை யார் கவனித்து கொள்வார்கள் என்ற கவலை…அவளுக்கு பெரியதாக இல்லை, அதற்கு இரண்டு காரணங்கள்
(1) என்னை நான் எப்படி இருக்கிறேனோ அப்படியே நேசிக்கும் ஒரு பெரிய நண்பர் கூட்டம் இருக்கிறது என்பதும்
(2) வேலு என் “நலன் விரும்பி” என்பதும்

அம்மாவிடம் வெளிய வந்துவிட்டேன் என்று நான் வானத்தில் பறக்காவிட்டாலும், ஆமாம் எனக்கு இது ஒரு பெரிய மனநிம்மதியையும், அமைதியையும் தருகிறது.

இப்பொழுது இதை எழுதும்பொழுது மிகவும் உணர்ச்சிகரமாக உணர்கிறேன்.
இந்த சந்தர்பத்தில், நான் 1998 ல் இணையத்தில் “ஹோமோஸெஷுஅல்” என்ற வார்த்தையை தேட ஆரம்பித்த நாளிலிருந்து இன்றுவரை என்னுடன் இருந்த (தெரிந்தோ, தெரியாமலோ) நண்பர்களுக்கு நன்றி சொல்ல கடமைபட்டிருக்கிறேன்

* விக்ரம், எல்.ராம்கி, அசோக் மற்றும் “கே பாம்பே” இணைய குழுவின் பல அங்கத்தினர்கள். இன்று தன் பால் ஈர்ப்பு, இரு பால் ஈர்ப்பு பற்றி எனக்கு இருக்கும் தெளிவிற்கு காரணம் உங்களது ஈ மெயில்கள் மற்றும் நீங்கள் பகிர்ந்துகொண்ட பல தகவல்கள்.நீங்களெல்லாம் இல்லை என்றால் நான் இன்று எங்கே இருந்திருப்பேன் என்று எனக்கே தெரியாது ( கல்யாணம் செய்து கொண்டு , கொடுமையான ஒரு இரட்டை வாழ்கை வாழ்ந்துகொண்டிருப்பேன்)

* என் நண்பன் வெற்றி. “புருடு” (Purdue) வில் இருந்த இரண்டரை ஆண்டுகளாக எனக்கு வெற்றியை பழக்கம். அவனை சந்தித்த பொழுது நான் இரண்டே இரண்டு நண்பர்களிடம் தான் வெளியே வந்திருந்தேன். அவனும் நானும் எங்களது வெளியே வரும் அனுபவங்களை பகிர்ந்துகொண்டு ஒருவருக்கொருவர் ஊக்கமாக இருந்தோம். இதனால் நாங்கள் மேலும் பலரிடம் வெளியே வர முடிந்தது. அவன்தான் “கே.காம்” தளத்தில் என் புகைப்படத்தை போட என்னை ஊக்குவித்தான். (ஆம், அது அந்த நாட்களில் அது ஒரு பிரம்மபிரயத்தனமாக தோன்றியது)

* மாறு பட்ட பால் ஈர்ப்பு இல்லாத என் நண்பர்கள் மற்றும் என் தம்பி. என்னைபோன்ற பால் ஈர்ப்புள்ள நண்பர்கள் கிடைப்பதற்கு முன்பு எனக்கு இவர்கள் தான் ஆதரவு. சமீபமாக எனக்கு யார் மீது கண் என்பதிலிருந்து, நான் கடைசியாக பார்த்த மாறுபட்ட பால் உணர்வு சம்மந்தப்பட்ட திரைப்படம், டி.வீ. நிகழ்ச்சி வரை… எல்லாவற்றையும் பொறுமையாக கேட்பார்கள்.இது போன்றவர்கள் மாறு பட்ட பாலுணர்வு கொண்டவர்கள்க்கு ஆதரவாக பேசினால் உலகம் இவர்களுடைய பால் உணர்வையும் சந்தேகப்படுகிறது. அப்படியும் துணித்து எனக்கு துணை நிற்கும் இவர்களுக்கு என் நன்றி.

* மூவன்பிக் (எம்.பி) – என்ன சொல்வது? இணையத்தில் சந்திப்பதை தவிர உங்களுடன் அதிகம் தொடர்பில்லை என்றாலும், நீங்கள் எனக்கு இன்னொரு குடும்பம். நன்றி!!

* வேலு! வாழ்கையை உன்னுடன் பகிர்ந்து கொள்ள அனுமதித்ததற்காக!

இப்படிக்கு,
சுந்தர்